Het was voor mij weer tijd om naar het wad te gaan. Ik wilde de kleuren van de Waddenzee zien in het licht van februari, ik wilde denken over nieuwe schilderijen met deze bijzondere zee als onderwerp.
We vertrokken vanuit Harlingen. Het is ongeveer twee uur varen. Toen J en ik halverwege waren, brak de zon door.
Na aankomst gingen we vrijwel meteen naar het wad. Stilte, ruimte, scherp licht.
Zilver, zilvergrijs,
blauw en blauwviolet,
stromen transparant,
over een laag van klei en zand,
weerspiegeling van wolken en verten.
De volgende ochtend opnieuw naar de waddendijk. Duizend brandganzen op het land. En over de Waddenzee kwam een nieuwe troep ganzen aanvliegen. Indrukwekkend hoorbaar was de vleugenslag van deze massa vogels. Daarna het snateren en gakken.
J zag een lepelaar. En een wulp.
Ik zag zompige zeeklei, glanzende vlakten, zandplaten en hier en daar een ondiepte stroom. Het was overduidelijk eb, nog niet op het hoogtepunt. Stenen. Heel veel variaties blauw en grijs, afgewisseld door zilver en wit. Het was bijzonder, wij konden kilometers ver over de zee kijken.
Ik kreeg meteen een idee hoe ik deze ervaring wil vertalen in verf, maar ik wilde ook wachten, want er volgen nog enkele dagen om hier te kijken en deze zilte wonderwereld te ervaren. Elke dag ander licht. Andere luchten, eb met ondergaande zon en enkele dagen later gaat de zon onder en de zee was nog lang niet droog.
We fietsten ook even naar de Noordzee. Koude harde wind. Meeuwen op het strand.
Ik heb zin om naar het atelier te gaan.
Tijdens de tocht terug, vlakbij Harlingen, voeren we langs een vissersboot. Raadselachtige weerspiegelingen op het water, helder kunstlicht. Misschien ga ik wel vissersboten schilderen als ik uitgekeken raak op de zeebeelden. Maar voorlopig is daar nog geen sprake van.
