Steeds op zoek naar de zee vanuit de menselijke maat (ik heb een oriëntatiepunt nodig, een houvast, iets waar van uit ik kan overzien en proberen mijn - ten aanzien van de zeeën en de oceanen - o zo nietige positie te bepalen). Ik kan fantaseren over de grote diepten vol leven, over verten ver achter mijn horizon, maar het is niet te bevatten.
Staren naar de zee, vanaf de kust. En op zee, kijken naar boten. Door mensen gebouwde boten varen in de verte.
Staren naar de zee, vanaf de kust. En op zee, kijken naar boten. Door mensen gebouwde boten varen in de verte.
De Britse beeldhouwer Anthony Gormley plaatste 100 levensgrote beelden aan zee, in zee (1997, Crosby Beach, Coastline, vlakbij Liverpool). Indruk-wekkend. De menselijke maat en de zee. Mensfiguren maken de zee onmetelijk groot
De Nederlandse Gerrit Kouwenaar schreef een gedicht over het voorstelbaar maken van de zee.
De zee is moeilijk benoembaar
maar laat zich gewillig beschrijven
als een afwisselend gekleurde
dansende lei
daarin is het schip haast een dichter
de zeezieke koers blijkt een kaarsrechte regel
dankzij het raadsel des radars
aldus het schip maakt de zee
enigermate voorstelbaar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten